Miniklerimin büyüdüğünü ancak karne aldıklarında ve bir sınıf daha yukarı çıktıklarında anlayabiliyorum. Evet kızlarım bugün karne aldı ve bir yaş daha büyüdüler. :))) Okuduklarında çok sevinecekler biliyorum çünkü büyüdüklerini çoğu zaman hiç kabul etmiyorum. Sorumluluk verdiğimi düşünsemde belki yeteri kadar vermiyorum yada veremiyorum.
Gerçekte şöyle bir baktığımda her çalışan annenin çocukları gibi büyüdü kızlar. Ben hep çalıştım ve bugün de dahil olmak üzere yine karne aldıklarında yanlarında yoktum. Onlarda buna alıştııııı bende.
Zeynep çok küçükken sanırım ana sınıfında idi ; büyüyünce ne olacaksın diye sorduğumda ben anne olacağım diye cevap veriyordu. Anne olup çocukları okuldan gelince börek verecekmiş onlara :))) Ne kadar içinde yer etmiş meğersem okulda hiçbir etkinliklerine gidemiyor olmam. Şimdi artık onlarda alıştıııı bende bu duruma.
Özde yaklaşık 6- 7 aylıktı yuvaya vermiştim. Sabahları kahvaltısını bile yuvada yapabiliyordu. O kadar erken gitmek zorundaydı ki , pijamalarını çıkartmadan ana kucağına yerleştirir, öğretmeninin gelip onu almasını beklerdik. İlk adımını yine okuldaki öğretmeni görüp ağlayarak bana anlatmıştı '' Özde yürüdü bugün ilk defa tutunmadan yürüdü'' diye. Çok heyecanlanmıştım ama o adımlarını göremediğim için bir o kadar da hüzünlenmiştim. İlk yuvaya gittiğinde en küçük çocuk (hatta bebek) Özde olduğu için tüm çocukların Özde'yi ortalarına oturtup onu seyretmelerini hiç unutmayacağım.
Sonra Zeynep geldi aramıza oda azıcık palazlandı veeee acı sonnn oda ablası ile birlikte aynı yuvaya gitmeye başladı. Artık Özde abla olmuştu yuvanın kurdu kardeşine nasıl sahip çıktı anlatamam o minicik canıyla.
Ana sınıfları ilkokul velhasıl ben beş etkinlikte birine gidebilsem kendimi şanslı hisseder olmuştum.
İşte artık kocccammann oldular. Okulada kendileri gider olduuu etkinliklerine de...
Umarım bundan sonraki tüm güzel günlerinde yanlarında olurum miniciklerimin. İyiki varsınız.İyiki doğdunuz
Sizi çokkk seviyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder